आमा, तिम्रो सम्झनामा

- पञ्च विस्मृत

✍By Pancha Vismrit

परदेशबाट फर्किँदा:

आमाको अनुहारको चमक धीमा भइसकेको थियो । परदेशबाट फर्किँदा साठी वर्षकै उमेरमा अस्सी वर्षको अनुहार लिएर मलाई आमाले घरमा स्वागत गर्नुभयो । विश्वास गर्न गह्रो हुन्थ्यो, तर आफ्नो आँखाअगाडिको कुरा विश्वास गर्न करै लाग्छ । त्यसपछिका दिन मलाई एउटा नमीठो अनुभूतिले गाँजिरह्यो ।

मैले आफूतिर फर्केर हेरेँ । उही फुच्चे कद, उही केही धार्नीको वजन । बस, उमेर मभन्दा अलिअघि मलाई नै जिस्काउँदै भागिरहेको रहेछ । मजस्तै जिन्दगीमा सिन्को भाँच्न नसकेकाहरु शायद यही अनुभूतिले पिरोलिँदा हुन्— उमेरको यो कुइनेटोमा आइपुगेपछि । अहिले पनि झलझली आँखाअगाडि नाँच्छन्— कसरी आमाले सिर्कना लगाएर स्कुल पठाउनुभएको थियो सानोमा । बाख्राको पाठोलाई जसरी कसरी आमाले बोकेर पाठाहरुको हुलमा मिसाउनुहुन्थ्यो त्योबेला । बाटोमा साथीहरुले अश्लील गाली गर्दा स्कुल नगई लुक्दैलुक्दै फर्केको पनि हिजै हो जस्तो लाग्छ । वास्तवमा सम्झिने नै हो भने म अहिले पनि सम्झिन सक्नु कसरी हिँडेर पुगेको थिएँ डेढ घण्टाको स्कुलको बाटो; र सम्झनसक्छु बाटोका थुम्कीहरु, रुखबिरुवा, खाल्डाखुल्डी, कुइनेटोहरु । अझ, कुइनेटोका ससाना झारपातहरु समेत अझसम्म मेरो स्मृतिमा जीवित छन् । बस, हिजोका घटनाहरु ! म कसरी मानौँ कि समय धेरै बितिसकेको हो भनेर ।

तर बस, आमाको अनुहारले त्यो कुरो मान्नेवाला थिएन ।

परदेशमा बस्दा आमाको अनुहारको ‘इमेज’ त्यस्तो थिएन । स्मृतिमा बसेको त्यो सुन्दर इमेज क्यानभासमा भर्खरै कोरेर छोडिएको चित्रजस्तो अलिकति चलमलाउँदैमा लतपतिएर बिरुप बन्यो । यता घर घर जस्तो थिएन । तर्सिएँ । वर्षौँ पहिले छोडिएका, त्यागिएका सपना र तिनका भग्नावशेष जस्ता लाग्थे घरका भित्ताहरु । कुनै भविष्य नदेखिएपछि आफ्नो वरिपरिको वातावरणले आत्महत्या गर्दोरहेछ क्यारे । यतिभएर पनि म परदेशबाट फर्किँदा आमा खुब खुसी हुनुभयो । घरमा बस्ने पिरा थिएन । मान्छेहरुको घुइँचो लागेको थियो । बस, आमाले हाँस्न छोड्नुभएको थिएन ।

आमासँग बिताएका सुखद पलहरु :

मामाको छोराको विहे छ । नुहाइधुवाइ गर्ने त कुरै ल्याउनुहुन्न आमा । फुलेको कपाल पनि उखाल्न छोड्नुभएछ । मेहन्दी लगाइदिएँ । भन्नुहुन्थ्यो कि टिभीमा सेतै कपाल फुलेका बुढी आइमाइहरु देख्नु भयो रे; र भन्नुहुन्थ्यो तिनैको प्रभाव आमाको कपालमा पनि पर्न गएको हो । अलिकति हाँसिदिएँ । आमाले सारी मिलाएर लगाउन पनि बिर्सनुभएछ । मैले परदेशबाट ल्याइदिएको सारी दुई घण्टामा पनि मिलाउन सक्नुभएन । अरुले नै मिलाइदिए । आफ्ना सबै विद्या भुलेको गुरुको दुर्दशाको एक प्रतिविम्ब आँखासम्म आयो । कुन जमानाको कपडा हो कुन्नि आमाको आङमा । तर हिँडियो ओरालै । 

पाँच कक्षासम्म मैले मावलमा बसेर पढेको थिएँ । त्यसो र मावलघरसँगको मेरो नाता पुरानो र घनिष्ठ थियो । बाटोमा पहिरो लडेर रोपिएको बाँसका झ्याङछेउछाउ देखाउँदै छ्यामाले भन्नुभयो यी हेर, सानोमा तिम्रो खेल्ने ठाउँ ! तर परिवर्तन धेरै देखियो । मावलघरको त अवशेष मात्र बाँकी रहेछ, जहाँ आमाले आफ्ना बुवाआमा जीवित रहुन्जेल उहाँहरूको सेवा गर्नुभएको थियो । त्यस्ता अवशेषहरुले मेरो मनमा परिवार र घरप्रति अनास्था जगाउने गरेको छ । त्यस्ता दृश्यहरु देख्दा वास्तवमै मेरो मनमा ठूलो पहिरो जाने गर्छ । एउटा घर, जससित जिन्दगीका तीतामीठा अनुभव, र ‘घर’को न्यानोपन जोडिएको हुन्छ, र जसको अब अवशेष मात्र बाँकी छ, त्यो भन्दा ठूलो ‘ट्रेजेडी’ अरु के हुनसक्छ ?

यता मामाहरुले नयाँनयाँ घर बनाउनुभएछ । मेरो स्मृतिमा बाँचेको दृश्यमा त्यसरी धेरै फेरबदल भएछ । साथीभाइहरु पनि चिन्न नसकिने भएछन् । र, परिचयबाट पहिचानको सुरुवात गर्नुपर्ने अवस्था आइलागे— जोसँग बाल्यकाल बितेको थियो । धेरैले बोलाएनन्— चिनेर पनि या नचिनेर । नयाँनयाँ अनुहारहरु देखिए । बिल्कुल नयाँ, जो म त्यहाँ हुँदा शायद जन्मेकै थिएनन् । तर एउटा सुखद कुराचाहिँ के रह्यो भने त्यहाँ मलाई प्रावि स्तरमा पढाउँने मिससँग समेत भेट भयो । मलाई प्राविमा पढाउने मिस जवान नै भेट्दा मेरो स्मृतिमा बाँचेका यादहरुको आयुमाथि शङ्का लाग्यो । हैट, कति न पुरानो भन्ठानेको !

मप्रतिको मामाहरुको मायामा कुनै तलमाथि देखिनँ । बुढ्यौलीका रेखीहरु बस्न थालेको गालामा उही पुरानो मामा ‘टाइप’को मुस्कान मिसाएर हात मिलाउँदै स्वागत गर्नुभएको थियो । उही सौहार्द, उही सद्भाव । ‘वर्षौँ पुरानो प्रिय विगत’ मलाई अँठ्याउन आइपुग्यो; जतिबेला म त्यो विगत बाँचेको स्थानमा उभिएको थिएँ । त्यो स्थान प्रेमको थियो । आदर्शको थियो । वास्तवमै मैले त्यहाँ परिवारभित्र ठूलाबडाको झगडा कहिल्यै देखिनँ । उहाँहरुले मलाई धेरै कुरा सिकाउनुभएको थियो— माया, ठूलाबडालाई सम्मान, सानालाई स्नेह । बोल्दा सधैँ अनुहारमा चमक । सधैँ उन्मुक्त हाँसो । भित्र जेसुकै होस् तर खुसी । त्यसकै निरन्तरता थियो रोगले कायल भएको अवस्थामा पनि आमाको अनुहारमा देखिएको मुस्कान । आमाले आफ्नो दु:ख सधैँ लुकाउनुभयो ।

मामाघर पुगेको दिनको बेलुकीसम्म आमा धान नाच्नुभयो । कोही ढोल नाचे । म चाहिँ रमिते । भरै राती अबेरसम्म एउटा नयाँ पुस्ता जागा देखिन्थ्यो । त्यो नयाँ पुस्ताका भाइबहिनीहरु हिन्दी गीतमा नाचिरहेका देखिन्थे । त्यही ठाउँमा हामी पहिले मादल बजाएर नाच्थ्यौँ । तिहारमा मामा माइला नाचेको अझै याद छ । त्यही ठाउँमा हो, हाम्रो एउटा साथीले मादलको तालमा नसुहाउनेगरि उफ्रिँदै नाँचेर चौतर्फी तारिफ बटुलेको थियो । त्यो देखेर म एउटा कुनामा बसेर भित्रभित्रै मुरमुरिएको थिएँ ।

म सानो हुँदा आमाले धान नाच्दा मान्छेहरु रिसाउँछ कि भनेर मेरो अनुहारमा हेर्नेगर्थे । यसपाली कसैले पनि हेरेका थिएनन् । पहिलेपहिले आमाले झम्केफुली (आमाहरु ढुङ्ग्री भन्नुहुन्थ्यो), बुलाकी (आमाहरु मुन्द्री भन्नुहुन्थ्यो) र सारी–चोलोमा सजिएर बाहिर निक्लँदा मलाई खुब लाज लाग्थ्यो । किनभने मलाई लाग्थ्यो ती सब ‘पाखेहरु’ले मात्रै लगाउँने गर्दछन् । सबैभन्दा बढी लाज त त्यतिबेला लाग्थ्यो जतिबेला आमा आफ्नो हातले बुनेको झोला बोकाउनुहुन्थ्यो । मलाई के थाहा कि त्यो त लिम्बूहरुको पहिचन पो रहेछ ! त्यो समय आमा सुर्ती तान्दै ढाका टोपी बुन्नुहुन्थ्यो । बेच्नु पनि हुन्थ्यो । र, म घरमा हुँदा सधैँ सुर्ती सल्काउन अगुल्ठो ल्याइमाग्नुहुन्थ्यो । आगोलाई लिम्बू भाषामा ‘मी’ भनिने हुँदा मैले उहाँको नाम मिनाकुमारी राखिदिएको थिएँ । उहाँले आफ्नो नाम परिवर्तन गरेर विष्णुमाया गर्नु भएको थियो, भने मान्छेहरू उहाँलाई पछेबुङ्गी ठूली भनेर बोलाउँथे । टोपी बुन्दै मलाई राम्रो मान्छे बन्ने लामो अर्ती–उपदेश दिनुहुन्थ्यो । उहाँ टोपी बुनेर बसेको बेला म स्कुलबाट फर्केर आएर अङ्ग्रेजी शब्दहरु जोरजोरले चिच्याउँदै पढ्थेँ— उहाँलाई आफू निकै जान्ने हुँ भन्ने देखाउन । कतै जानु पर्यो भने आफूले बुनेको टोपी नलगाई छोड्नुहुन्नथ्यो । म मान्दिनथेँ । खेदाइखेदाइ कपाल काट्न लगाउनुहुन्थ्यो ।

म सानो हुँदा आमाको साथ कहिल्यै छोड्दिनथेँ । आमा कतै जाने कुरा म कसैगरि पत्ता लगाउथेँ, र उहाँलाई पत्तै नदिई उहाँको अघिअघि हिँडिरहेको हुन्थेँ । काममा होस् चाहे हटिया; हामी सँगै हुन्थ्यौँ । 

यही मामागाउँका कुरा हुन् यी । पछि पाँच कक्षा पास गरिसकेपछि म आफ्नै घरमा बसेर पढ्न थालेँ । त्यसपछि आमासित सँगै बस्ने दिन गए । आमा पाहुना जसरी आउनुहुन्थ्यो, पाहुना जसरी फर्किनुहुन्थ्यो— आफ्ना बुवाआमाको सेवा गर्न । मेरो कलेजको पढाइमा आमा झनै टाढा हुनुभयो । पैसाको समस्या पर्दा मात्रै आमासित भेट हुनथाल्यो । पछि परदेशको यात्रापछि झन् भेटघाट ठप्प भयो ।

हामी फर्कियौँ मामागाउँबाट । उकालै । धेरै वर्षपश्चात् मामागाउँ टेकेको थिएँ । अब फेरि कति साल जाने हो ?

आतिथ्यको न्यानो मुटुमा बसेको थियो फर्किँदा ।

अलबिदा:

धरान पुग्दा मलाई आमाको खुब याद आयो । त्यति धेरै याद आमाको मलाई कहिल्यै आएको थिएन ।

म फर्किँदैथिएँ परदेश आमासित बिदा भएर । नजाऊ भन्दैहुनुहुन्थ्यो तर मेरा केही वाध्यताहरु थिए । यसपाली गइस् भने हाम्रो भेट हुने छैन भन्नुहुन्थ्यो । हैट ! म विश्वास गर्ने पक्षमा थिइनँ । किनभने उहाँभन्दा उमेर खाएकाहरु तन्दुरुस्त देखिन्थे । फेरि, यसपाली परदेश लाग्दा थोत्रो घरलाई पनि निक्कै सुविधासम्पन्न (मेरो लागि) बनाएको थिएँ— खानेपानी, बिजुलीबत्तीको समस्या नभएको र लिपपोत गर्न नपर्ने घर भएपछि अरु के चाहियो ? तर एउटै दु:खको कुरा आमाको रोगको पहिचान गर्नमा चुकेछु ।

छिमेकमा एउटा रोगको चर्चा थियो । अरुचि हुने, पेटमा पानी जम्ने र अन्तमा मृत्यु हुने । छिमेकमा धेरैजनाको ज्यान त्यही रोगले लगेको थियो । करिब सातको सङ्ख्या त आमाले नै गनेर सुनाउनुभएको थियो । धेरैले त्यस रोगको बारेमा चर्चा गरेपनि वास्तवमा त्यो रोग के हो ? कसैले पत्ता लगाउन सकेका थिएनन् । न त सरकारले नै यसबारे जनचेतनामूलक कार्यक्रम ल्याएको थाहा भयो । अधिकांशले रक्सी सेवन गर्ने हुँदा तिनले ‘रक्सी’सम्म उच्चारण गरेपनि रक्सीलाई दोष दिन हिचकिचाइरहेका थिए । वास्तवमा त्यो रोग त्यस्तो अज्ञात रोग पटक्कै थिएन, जुन मैले पनि धेरै पछि मात्र पत्ता लगाएँ । सीमाभन्दा बढी रक्सी सेवन गर्नाले त्यसले कलेजोलाई असर गर्दौरहेछ; र बिस्तारै कलेजोलाई काम नगर्ने बनाउँदोरहेछ । यसलाई मेडिकलमा सिर्रोसिस (Cirrosis) भनिँदोरहेछ । र, सिर्रोसिसका कारण तल्लो पेटमा पानी जम्दो रहेछ । त्यसरी पानी जम्दा पेट सुनिँदोरहेछ । र, यसलाई चाहिँ एस्साइटिस (Ascites) भनिँदोरहेछ । यो रोग अन्तिम स्टेजमा पुगेपछि कलेजोको प्रत्यारोपण गर्नुको विकल्प नहुँदोरहेछ । र, त्यो अति महँगो हुँदोरहेछ  । प्रत्यारोपण नै गरेपनि त्यस्तो खालको रोगको विरामी करिब पाँच सालमात्रै बाँच्ने रहेछन् । रक्सीका कारण कमजोर र हातखुट्टा काम्ने मान्छे धेरै देखेँ, तर त्यस्तो डरलाग्दो रोगको बारेमा बल्ल थाहा भयो । तर त्यतिबेलासम्ममा धेरै अबेर भइसकेको थियो । 

त्यही रोगले आक्रान्त मेरी आफ्नै काकीको मृत्युको खबर म धरानमा हुँदै सुन्नु पर्यो। 

आमालाई रक्सी पिउँने लत लागेको थियो । खाना एकदुई गाँसमात्रै खाएर पूरै रक्सीको भरमा बस्ने  आमाको लागि रक्सी छुटाउने औषधी खाजेर ल्याएर दिएको थिएँ । त्यसले काम गरेन । खाना रुचाउने औषधी पनि दिएँ । त्यसले पनि केही काम गरेन । समय अभाव, रोगको पहिचान गर्न असमर्थता र आमाकै जिद्दीपनका कारण समयमा डाक्टरको सहयोग लिन पाइएन । यो महिना अथवा त्यो महिना लागेपछि मात्र अस्पताल जान्छु भन्ने आमाको बहानाकाअघि मेरो केही लाग्दैनथ्यो । आमाको स्वास्थ्यमाथि आवश्यकताभन्दा बढी भरोसा हुनु पनि मेरो कमजोरी रह्यो ।

परदेश फर्केको करिब तीन महिना मात्र के भएको थियो मैले आमा बिरामी परेको खबर पाएँ । त्यस्तो खबर सुन्न नपाइयोस् भन्ने मेरो लाख प्रार्थना थियो । आमा अस्पतालमा पुर्या इनुभयो । जुन नहुनु थियो त्यही कुरा भई छोडेछ । आमाको पेटमा पानी जमेछ— त्यही रोग जसले धेरैको ज्यान लिइसकेको थियो । मेरो लागि अत्यन्तै दु:खद खबर थियो त्यो । मैले आमालाई गुमाउनुपर्ने प्राय: निश्चित भयो । तर आमालाई आँट नहार्न भनिरहन्थेँ— फोनमा । मैले भर्खर नयाँ ‘कन्ट्रयाक्ट’ सुरु गरेको थिएँ परदेशमा, र कसैगरि घर फर्कन सक्ने अवस्थामा थिइनँ । आमाको जिन्दगीका आखिरी दिनहरुमा आमालाई स्याहार्न नपाउनु जतिको दु:ख अरु के हुनसक्दछ ? संसारका सबैभन्दा अभागी व्यक्तिहरुमध्ये म एक रहेछु— को बोधले भित्रभित्रै पिल्सिएँ । आमाले त छोराको भविष्यका लागि आफ्नो सम्पूर्ण जीवन नै अर्पित गर्नुभएको थियो । आफ्ना बुवाआमाको सेवा गर्नु भएको थियो उहाँहरु रहुन्जेल नै । भित्रैदेखि घृणा जागेर आयो आफूलाई हेरेर । तर परदेशीहरुको यो एउटा साझा नियति हो, स्वीकारेँ । भीरबाट लडेको जस्तो यो मनलाई कहीँ  न कहीँ अडिने ठाउँचाहिँ रहन्छ नै । 

सबैलाई थाहा थियो आमाको रोग निकोहुनेवाला छैन । 

मेरा कठोर दिनहरु सुरु भएका थिए । यस्तो लाग्थ्यो, मानौँ कि आफ्नो जिन्दगीको सबैभन्दा प्रिय वस्तु बाघको चिडियाखानामा खसेको छ । अथवा, जिन्दगीको सबैभन्दा प्रिय मान्छे आफ्नो आँखाकै सामुन्नेबाट हामफालेको छ । ऊ मरिसकेको छैन; तर यस्तो भीरमा अड्किएको छ कि उसलाई निकालूँ त जिन्दगीको सवाल छ, र हेरिरहनु बाहेक अरु कुनै विकल्प सुल्झँदैन । आमाको अवस्था त्यही प्रिय वस्तु र प्रिय मान्छेको जस्तो थियो । जीवन र मृत्युको लडाइँ लडिरहनुभएकी मेरी आमालाई बचाउन कुनै चमत्कार गर्न सक्तिनथेँ, न हुन्थ्यो नै । म थिएँ प्रवासको निर्मम जन्जिरभित्र, उता आमा डरलाग्दो रोगको चक्रव्यूहमा । प्रवासको जन्जिरलाई तोडेर एउटा थर्ड क्लासको फिल्मको हिरोले जसरी आमालाई बचाउन पुग्ने कल्पनासम्म सम्भव थियो । कलेजोको प्रत्यारोपण म जस्तो मान्छेको आर्थिकस्तरले भ्याउने कुरा भएन ।

करिब पन्ध्र दिनको अस्पताल बसाइपश्चात् आमालाई घर लगिएपछि उहाँको ओछ्यान बिरामीको ओछ्यान नभएर मृत्युशैयामा परिणत भएको अनुभवले म भित्रभित्र झनै पिल्सिँदै गएको थिएँ । म प्राय: हरेकदिन फोनमा कुरा गर्थेँ । उहाँलाई केही सञ्चो भएको थियो । रक्सी पिउन छोड्नुभएको थियो । उहाँको स्वर एक स्वस्थ मान्छेको जस्तो ताजा सुनिन्थ्यो । त्यसैले उहाँ अझै बाँच्नुहुन्छ भन्ने मिहिन आशा बाँकी थियो मनमा । कुनै समस्या भए तुरून्त अस्पताल जान मेरो सल्लाह थियो ।

एकदिन, छ्यामाले आमाको पेट फेरि ठूलो भएको कुरा सुनाउनुभयो । तुरून्त आमालाई अस्पताल जान भनेँ । तर उहाँले इन्कार गर्नुभयो । फेरि उही पुरानो बानी दोहोरियो । अर्को महिना लागेपछि जान्छु भन्नुभयो । केही महिनाअघि मात्रै काकी त्यही अवस्थाबाट गुज्रिनुभएकोले त्यहाँबाट पनि आमाले धेरै कुरा बुझ्नुभएको थियो । र, आफूलाई एकप्रकारले माया मारिसक्नुभएको थियो । अब फोनमा उहाँको स्वरमा परिवर्तन महसुस गर्न थालेको थिएँ । बोल्न गाह्रो भएको मैले प्रष्टै बुझेँ । एकदिन त बोल्नै सक्नुभएन । बस, हेल्लोसम्म भन्नुभयो ।

त्यसको दुई दिनपश्चात् अर्थात् सेप्टेम्बर महिनाको १३ तारिख (२०१६) बिहान आमाले हामी सबैलाई छोडेर जानुभयो ।

अघि मात्रै कुरा गरिरहेको मान्छेलाई सदाको लागि बिदा गर्नुपर्छ; कस्तो दुर्दम सच्चाइ ? सदाको लागि, त्यो मान्छे मरेकाटे फेरि देख्नमा आउनेवाला छैन । कति छोटो छ जीवन । लामालामा त मान्छेमा जिद्दीपनहरु रहेछन्, मान्छेका अहङ्कारहरु रहेछन् । मान्छेमान्छेबीचको दुस्मनी मान्छेको आयुभन्दा लामो हुँदोरहेछ । हामी एक पल्ट सिक्नलाई जन्मेर अर्को पल्ट वास्तविक जीवन जिउन आएका हैनौँ यो पृथ्वीमा । हरेकदिन सिक्दै जिउदा जिन्दगीमा धेरै गल्ती हुन्छन् । रक्सीको लतमा फस्नु आमाको सानो गल्ती भयो ।

मलाई, हुनसक्छ, धेरै मान्छेले चिन्छन्; तर कमैले मात्र बुझ्ने गर्दछन् । मैले सकरात्मकतालाई जिन्दगी जिउने मूल मन्त्र बनाएँ । कला, साहित्यसँग प्रेम गरेँ । बैचारिकताको सम्मान गरेँ । मान्छे बढी सकरात्मक भयो भने पनि ऊ मान्छेको आँखामा राम्रो जँच्दैन भन्ने कुरा मेरो परिवारमा प्रमाणित भएको महसुस गर्छु कहिलेकाहीँ, जो अनेक बहानामा घरबाहिर छन् ।

मेरी आमाको असामयिक निधन मेरो जीवनको सबैभन्दा ठूलो क्षति हो । जिन्दगीभर मैले टुटफुट मात्र देखाइरहेँ आमालाई । सुखानुभूतिको मौसम आउन बाँकी नै थियो । प्राकृतिक रुपमा त्यो पक्कै आउँछ भन्ने मलाई विश्वास थियो, जसरी ऋतुहरु दोरिइरहन्छन् । सकरात्मक सोचको पूजा गर्ने भएकोले आफूप्रति पनि नजानिँदो भरोसा हुँदोरहेछ ।  

भनेँ, आमाको निधन अपूरणीय क्षति हो । तर सम्झन्छु, आमाले छोडेर गएपनि सन् २००४ को सुनामीमा सारा घरबार गुमाउने इन्डोनेसियनहरुको पीडाभन्दा मेरो पीडा बढी हुन सक्दैन । शरणार्थीको रुपमा बालबच्चा काखी च्यापेर आफ्नै देशको सिमाना काटिरहेका सिरियनहरुको दु:खभन्दा मेरो दु:ख ठूलो हुनै सक्दैन । सेप्टेम्बर ११ को बिहानजस्तो मेरो परिवारका कुनै पनि सदस्यले एक ट्वीनटावर्सको १९ औँ तलामा बसेर मृत्यु पर्खिरहेको छैन । मेडिटर्रेनियन समुद्र (Mediterranean sea)मा नौ पल्टेको छैन मेरो । मसित मेरो देश छ । मेरो देशले मेरो नागरिकता खोसेको छैन ।

आफ्ना नीजि कुराहरुको लेखोट एउटा साथी अथवा एउटा पाठकको लागि सस्तो भावुकता मात्र होला; तर अलिकति घाँटी तानेर हेर्नसके त्यो नेपाली समाजभित्र पाइने कथाहरुको अभिन्न पाटोको रुपमा नजर आउनेछ भन्ने विश्वासभित्र यो शब्ददौडको सार्थकता पाउँछु; जसभित्र हजार पात्रहरु, हजार अनुभूतिहरु, हजार दु:खाइहरु, हजार शब्दहरु गायव छन् । वास्तवमा केही नै अँटेको छैन यसमा । सबै कुराको पूर्णता हुने भए आमाले पूरा जीवन जिउन पाउनुहुन्थ्यो ।  

हार्दिक शब्दसुमन ममतामयी आमाप्रति, उहाँको निधनको तेह्रौँ दिनमा ।

                             

२६ सेप्टेम्बर, २०१६, केएसए

मार्च ३, केरेधा

"All that I am or ever hope to be, I owe to my angel mother.”

                                                   — Abraham Lincoln

            

You might also like: सबैभन्दा बढी आमाको सम्झना आउँछ

आमा, तिम्रो सम्झनामा

प्रकाशित ः नयाँ समाचार अनलाइन पत्रिका

यस ब्लगका सबै रचनाहरू - All Posts